شفیع بهرامیان -روزنامه‌نگار/
کم‌‌شمارند کشورهایی که دارای تنوع جمعیتی و فرهنگی نباشند و پرشمارند ممالکی که ناتوان از مدیریت صحیح تنوع قومی و مذهبی باشند! بعبارتی تبدیل تهدید تنوع قومی به فرصت نه صرفا از مسیر سیاستگذاری‌های حکومتی و بالادستی بلکه در گام نخست از بستر آگاهی‌بخشی و توانمندسازی فرد فرد ساکنان چنین مناطقی می‌گذرد. البته اگر معدود نخبگان قومی و رسانه‌ای منتفع از تقابلات قومی، اجازه این آگاهی‌رسانی را بدهند!
برای آشنایی مخاطبان عزیز تلاش داریم در چند یادداشت کوتاه مقدمه‌ای در باب چیستی و ماهیت تقابل قومی و نظریات و راهکارهای مقابله با آن را مورد بحث و بررسی قرار دهیم باشد که بر دانش ما در باب این پدیده بیافزاید.
نزاع قومی در مناطق دو قومیتی معضلی پیچیده با ریشه‌های تاریخی، اجتماعی و سیاسی است. حل این معضل نیازمند اتخاذ رویکردی جامع و چندوجهی است که به ریشه‌های این نزاع توجه داشته باشد. برای این منظور آشنایی با بسترهای نظری تقابل و تخاصم قومی ضروری است.
* نظریه بحران قومی
یکی از نظریات مهم در حوزه روابط بین قومی نظریه بحران قومی است.
نظریه بحران‌های قومی به بررسی علل و پیامدهای بحران‌هایی می‌پردازد که در جوامع چند قومی رخ می‌دهد. این نظریه بر این فرض استوار است که تنوع قومی در ذات خود منجر به بحران نمی‌شود، بلکه عوامل متعددی می‌توانند تنش‌های قومی را تشدید کرده و به بحران تبدیل کنند.
عوامل مؤثر بر بحران‌های قومی:
سیاست‌های دولتی: سیاست‌های تبعیض‌آمیز یا انکار هویت قومی می‌تواند منجر به نارضایتی و خشم در گروه‌های قومی شود.
نابرابری اقتصادی: نابرابری اقتصادی بین گروه‌های قومی می‌تواند منجر به احساس محرومیت و بی‌عدالتی شود.
ضعف نهادهای مدنی: نهادهای مدنی ضعیف می‌توانند در حل و فصل تنش‌های قومی ناکارآمد باشند.
فعالیت‌های گروه‌های افراطی: گروه‌های افراطی قومی می‌توانند با تحریک احساسات قومی و خشونت، تنش‌ها را تشدید کنند.
مداخلات خارجی: مداخلات خارجی در امور داخلی یک کشور می‌تواند منجر به تشدید تنش‌های قومی شود.
پیامدهای بحران‌های قومی:
خشونت: بحران‌های قومی می‌تواند منجر به خشونت بین گروه‌های قومی شود. این خشونت می‌تواند حتی تلفات جانی و مالی زیادی به بار آورد.
ناآرامی‌های اجتماعی: بحران‌های قومی می‌تواند منجر به ناآرامی‌های اجتماعی، مانند اعتراضات و تظاهرات شود.
میل به تجزیه‌طلبی: در برخی موارد، بحران‌های قومی می‌تواند منجر به افزایش میل به تجزیه‌طلبی و جدایی‌خواهی گروه‌های قومی شود.
ضعف اقتصادی: بحران‌های قومی می‌تواند به ضعف اقتصادی منجر شود. خشونت و ناآرامی‌های اجتماعی می‌تواند سرمایه‌گذاری و رشد اقتصادی را مختل کند.
راه حل‌های بحران‌های قومی:
ترویج درک و احترام بین گروه‌های قومی: آموزش و گفتگو بین گروه‌های قومی می‌تواند به ترویج درک و احترام بین آنها کمک کند.
کاهش نابرابری اقتصادی: سیاست‌های دولتی باید به گونه‌ای باشد که به کاهش نابرابری اقتصادی بین گروه‌های قومی کمک کند.
تقویت نهادهای مدنی: نهادهای مدنی قوی می‌توانند در حل و فصل تنش‌های قومی و پیشگیری از بحران نقش مؤثری داشته باشند.
مبارزه با فعالیت‌های گروه‌های افراطی: دولت‌ها باید با فعالیت‌های گروه‌های افراطی قومی که به دنبال تشدید تنش‌ها هستند، مقابله کنند.
جلوگیری از مداخلات خارجی: دولت‌ها باید از مداخلات خارجی در امور داخلی خود که می‌تواند منجر به تشدید تنش‌های قومی شود، جلوگیری کنند.
* نظریه تعصب و پیشداوری قومی
یکی دیگر از نظریات مهم در حوزه روابط بین قومی نظریه تعصب و پیشداوری قومی است.
نظریه تعصب و پیشداوری قومی به بررسی چگونگی شکل‌گیری و تداوم تعصبات و پیش‌داوری‌های قومی در جوامع می‌پردازد. این نظریه بر این فرض استوار است که تعصبات و پیش‌داوری‌ها ریشه در عوامل مختلفی دارد که عبارتنداز:
شناخت اجتماعی: انسان‌ها به طور طبیعی تمایل دارند افراد و گروه‌ها را بر اساس ویژگی‌های ظاهری و فرهنگی دسته‌بندی کنند. این دسته‌بندی‌ها می‌توانند به تعصبات و پیش‌داوری‌ها منجر شوند.
سوگیری تأییدی: انسان‌ها تمایل دارند به دنبال اطلاعاتی باشند که باورهای قبلی آنها را تأیید می‌کند. این سوگیری می‌تواند تعصبات و پیش‌داوری‌ها را تقویت کند.
هویت اجتماعی: انسان‌ها به طور طبیعی تمایل دارند به گروه‌هایی تعلق داشته باشند که هویت آنها را شکل می‌دهند. این تعلق خاطر می‌تواند به تعصبات و پیش‌داوری‌ها نسبت به گروه‌های دیگر منجر شود.
انواع تعصب و پیشداوری قومی:
تعصب قومی: تعصب قومی به معنای نگرش منفی یا خصمانه نسبت به یک گروه قومی خاص است.
پیشداوری قومی: پیشداوری قومی به معنای قضاوت و نظر منفی درباره یک گروه قومی خاص بدون داشتن اطلاعات کافی و بدون آشنایی با آن گروه است.
نژادپرستی: نژادپرستی نوعی تعصب و پیشداوری قومی است که بر اساس باور به برتری یک نژاد نسبت به نژادهای دیگر استوار است.
پیامدهای تعصب و پیشداوری قومی:
تبعیض: تعصب و پیشداوری قومی می‌تواند منجر به تبعیض در زمینه‌های مختلفی از جمله اشتغال، مسکن، آموزش و خدمات بهداشتی شود.
خشونت: تعصب و پیشداوری قومی می‌تواند منجر به خشونت بین گروه‌های قومی شود.
ناآرامی‌های اجتماعی: تعصب و پیشداوری قومی می‌تواند منجر به ناآرامی‌های اجتماعی، مانند اعتراضات و تظاهرات شود.
راه‌حل‌های تعصب و پیشداوری قومی:
آموزش: آموزش در مورد تنوع قومی و فرهنگی می‌تواند به کاهش تعصبات و پیش‌داوری‌ها کمک کند.
گفتگو: گفتگو بین گروه‌های قومی می‌تواند به ترویج درک و احترام بین آنها کمک کند.
برنامه‌های ضد تبعیض: برنامه‌های ضد تبعیض می‌تواند به مقابله با تبعیض و خشونت ناشی از تعصبات و پیش‌داوری‌های قومی کمک کند.
*نظریه رقابت قومی
یکی دیگر از نظریات مهم در حوزه روابط بین قومی نظریه رقابت قومی است.
نظریه رقابت قومی بیان می کند که گروه های قومی در یک جامعه برای منابع محدود، مانند شغل، مسکن، و قدرت سیاسی، با یکدیگر رقابت می کنند.این رقابت می تواند منجر به تنش و درگیری بین گروه های قومی شود.
عوامل مؤثر بر رقابت قومی:
تعداد گروه های قومی: هر چه تعداد گروه های قومی در یک جامعه بیشتر باشد، احتمال رقابت بین آنها نیز بیشتر است.
تفاوت های فرهنگی: تفاوت های فرهنگی بین گروه های قومی می تواند منجر به سوء تفاهم و درگیری شود.
نابرابری اقتصادی: نابرابری اقتصادی بین گروه های قومی می تواند منجر به احساس محرومیت و خشم در گروه های محروم شود.
سیاست های دولتی: سیاست های دولتی که به نفع یک گروه قومی خاص باشد می تواند منجر به نارضایتی در گروه های دیگر شود.
پیامدهای رقابت قومی:
تنش و درگیری: رقابت قومی می تواند منجر به تنش و درگیری بین گروه های قومی شود. این تنش و درگیری می تواند به خشونت، ناآرامی های اجتماعی، و حتی جنگ داخلی منجر شود.
میل به تجزیه طلبی: در برخی موارد، رقابت قومی می تواند منجر به افزایش میل به تجزیه طلبی شود. گروه‌های قومی که احساس می کنند در یک جامعه مورد تبعیض قرار می گیرند ممکن است خواهان جدایی و تشکیل کشور خود باشند.
ضعف اقتصادی: رقابت قومی می تواند به ضعف اقتصادی منجر شود. تنش و درگیری بین گروه های قومی می تواند سرمایه گذاری و رشد اقتصادی را مختل کند.
راه‌حل‌های رقابت قومی:
ترویج درک و احترام بین گروه‌های قومی: آموزش و گفتگو بین گروه های قومی می تواند به ترویج درک و احترام بین آنها کمک کند.
کاهش نابرابری اقتصادی: سیاست های دولتی باید به گونه ای باشد که به کاهش نابرابری اقتصادی بین گروه های قومی کمک کند.
تقویت نهادهای دموکراتیک: نهادهای دموکراتیک می توانند به تضمین برابری حقوق برای همه گروه های قومی کمک کنند.
سایر نظریه‌های مرتبط:
نظریه تضاد: نظریه تضاد بیان می‌کند که جوامع بشری ذاتیاً نابرابر هستند و بین طبقات مختلف اجتماعی (از جمله گروه‌های قومی) رقابت بر سر دسترسی به منابع وجود دارد.
نظریه کارکردگرایی: نظریه کارکردگرایی بیان می‌کند که همه بخش‌های جامعه به یکدیگر وابسته هستند و برای حفظ ثبات جامعه باید با یکدیگر همکاری کنند.
*راهکارهای گذر از تقابل و رسیدن به تعامل قومی
واگرایی و نزاع قومی در مناطق چند معضلی پیچیده با ریشه‌های تاریخی، اجتماعی و سیاسی است. حل این معضل نیازمند اتخاذ رویکردی جامع و چندوجهی است که به ریشه‌های این نزاع توجه داشته باشد. برای مدیریت تنوع قومی و تبدیل تخاصم به همزیستی و تعامل راهکارهای زیر پیشنهاد می‌شود.
راهکارهای کلان:
ترویج گفتمان صلح و مدارا:
حمایت از نهادها و فعالان مدنی که در زمینه گفتگوی بین قومیتی و ترویج صلح و مدارا فعالیت می‌کنند.
آموزش مفاهیمی مانند صلح، مدارا، احترام به تنوع و حقوق بشر در مدارس و دانشگاه‌ها.
ترویج گفتمان صلح و مدارا از طریق رسانه‌ها.
تقویت برابری و عدالت اجتماعی:
مبارزه با تبعیض و نابرابری‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی.
تضمین برابری حقوق برای همه اقوام در قانون و عمل.
توزیع عادلانه منابع و فرصت‌ها بین همه اقوام.
افزایش آگاهی و درک متقابل:
حمایت از تبادلات فرهنگی و اجتماعی بین اقوام مختلف.
ترویج آموزش زبان و فرهنگ اقوام مختلف در مدارس.
حمایت از تولید محتوای فرهنگی مشترک.
تقویت نهادهای دموکراتیک:
تقویت نهادهای دموکراتیک و مردمسالار که می‌توانند به حل مسالمت‌آمیز تنش‌ها و منازعات کمک کنند.
افزایش مشارکت همه اقوام در فرآیندهای تصمیم‌گیری.
تضمین آزادی بیان و فعالیت‌های مدنی برای همه اقوام.
راهکارهای عملی:
تشکیل کمیته‌های مشترک حل اختلاف:
تشکیل کمیته‌هایی متشکل از نمایندگان و بزرگان هر دو طرف برای حل اختلافات و منازعات محلی.
ارائه آموزش‌های لازم به اعضای این کمیته‌ها در زمینه حل منازعات و گفتگوی بین قومیتی.
حمایت از پروژه‌های مشترک اقتصادی و اجتماعی:
حمایت از پروژه‌های مشترک اقتصادی و اجتماعی که می‌توانند به نفع هر دو قوم باشند.
تشویق سرمایه‌گذاری مشترک بین دو قوم.
ایجاد فرصت‌های شغلی برای افراد هر دو قوم.
نقش افراد:
احترام به زبان، فرهنگ و آداب و رسوم یکدیگر:
یادگیری زبان و فرهنگ یکدیگر.
شرکت در جشن‌ها و مراسم‌های یکدیگر.
پرهیز از توهین و تمسخر یکدیگر.
افزایش خویشاوندی و ارتباطات نسبی-سببی
گفتگوی صلح‌آمیز و تبادل نظر:
گفتگوی صلح‌آمیز و تبادل نظر با افراد از قوم دیگر.
پرهیز از پیشداوری و تعصب.
تلاش برای درک دیدگاه و نقطه نظر یکدیگر.
مشارکت در فعالیت‌های مشترک:
مشارکت در فعالیت‌های مشترک اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی.
ایجاد روابط دوستانه با افراد از قوم دیگر.
تلاش برای ساختن جامعه‌ای متشکل از اقوام مختلف.
نتیجه:
کاهش نزاع قومی در مناطق دو قومیتی همواره نیازمند تلاش و تعهد همه افراد جامعه است. با اتخاذ رویکردی جامع و چندوجهی و با همکاری یکدیگر می‌توان به صلح و مدارا در این مناطق دست یافت. نتایج پژوهش‌های مختلف نشان داده است امروزه برخی نخبگان قومی و فعالان رسانه‌ای که در پرتو اختلافات قومی به مناصب قدرت و مکنت دست یافته‌اند از موانع اصلی کاهش تعارضات بین قومی و افزایش همگرایی محسوب می‌شوند که برای کاهش اثر منفی آنان لازم است تک‌تک شهروندان آگاهی و دانش خود را در باب مدیریت تنوع قومی و راهکارهای ایجاد بستر “زیست برابر” برای یکدیگر، ارتقا بخشند.
@avinpress